عشق به امام حسین، محدودیت نمی شناسد، و هر کس به اندازه وسع خود، ارادتش را در طبق اخلاص گذاشته و تقدیم این بارگاه می کند.شور حسینی و عشق به سید شهیدان، محدود به شکل خاصی نیست و همه تلاش دارند به گونه ای ابراز محبت و ارادت به ساحت قدسی این امام همام را به نمایش گذاشته و در ثواب عزای حسین شریک باشند.در این بین، عده زیادی با پخت غذا برای زایران و عزاداران، تبرک می جویند و برخی هم با اهدای یک دانه خرما.اشخاصی هم در ساعات خلوت که مزاحمت ایجاد نکند در بین الحرمین نشسته و کفش های زایران حرمین را واکس می زنند تا گرد از قدوم زایران برگیرند.
تعدادی نیز با تقدیم استکانی چای یا لیوانی آب، سعی دارند از قافله خادمان زایران حسین عقب نمانند.
در این بین هستند کسانی هم که می خواهند با ارسال گزارش زنده به سراسر جهان، شور، شوق و عطش عشق به اباعبد الله را به تصویر کشند.و زایران و عزاداران حسینی هم با متبرک دانستن نذری های نثار شده برای امام حسین و یاران با وفایش، شفای جسم و روح خود را با خوردن این غذاها می جویند و خود را مهمان سالار شهیدان به حساب می آورند.و همگی با خود می گویند: خدایا این قبیل توسلات را از ما بپذیر و در روز جزا ما را به حسین(ع) بخش.
این بار که در ایام تاسوعا و عاشورا حسینی نجف بودم،مرتب غذای نذری در اطراف حرم و مساجد کوفه و سهله می دادند،یک شب که از مسجد سهله بیرون آمدیم،یک عرب آمد و به من غذای نذری داد،وقتی می خواستم سوار اتوبوس شوم،مدیر کاروان گفت برات غذا گرفتم.بعد از دقایقی یکی از زائرها آمد و گفت براتون غذای نذری گرفتم.به خنده گفتم:خوب همه هوای منو دارند!!
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
