پیش از این با نام "بم" ؛ یاد رطب های شیرین و پرتقال های آبدار بمی و مهمتر از همه ارگ زیبای بم، بزرگترین نمای خشتی تاریخی جهان در ذهن ها تداعی می شد... اما چند سالی است که نام "بم" ما را به یاد فاجعه ای بزرگ و درد و غمی جانکاه می اندازد. فاجعه ای که مدتها، نه تنها دل های ما ایرانیان، که دنیایی را عزادار کرد ... ولی با گذشت سال ها گرد فراموشی چونان همه آنچه که فراموش می شوند؛ بر روی خاطرات دردناک بم نشست! اما مگر آنان که عزیزانشان را، نزدیک ترین کسانشان را؛ پدر و مادرشان را در بم از دست دادند و هنوز خانه هایشان نیمه ویران است و خیابان هایشان پر از خاطرات  تلخ آن روزها؛ می توانند داغی را که روزگار بر دل هایشان نشانده از یاد ببرند! آنچه که بر بم گذشت؛ نه با طی شدن سال ها و نه ساخته شدن همه شهر و نه حتی گذشتن نسلی؛ نه فراموش می شود و نه اثراتش ترمیم.... بی شک اگر ما و مسئولین بیش از این تلاش نکنیم نسل های بعد از این هم متاثر از فاجعه بم بزرگ خواهند شد...